Siedziba Loży Szyderców

Mordrin ZuUuy

Zapłacone

Broń biała jest to broń obejmująca wszystkie środki walki wręcz. Ze względu na budowę dzieli się na broń obuchową, broń drzewcową, i broń sieczną. Często wyróżnia się odrębny rodzaj broni - broń kłującą, przeznaczoną do zadawania pchnięć. Broń kłująca może być zarówno drzewcowa jak i sieczna. O przynależności do grupy broni kłującej decyduje funkcja broni, a nie jej konstrukcja.

Broń biała obuchowa:
Topór stanowił najpopularniejszą broń obuchową świata. Konstrukcyjnie składa się z głowicy wyposażonej z jednej strony w toporzysko z ostrzem, z drugiej w obuch. Głowica zamocowana jest do trzonu za pomocą osady. Charakterystyczną część toporzyska w toporze stanowi tzw. broda stanowiąca przedłużenie ostrza w kierunku uchwytu. Toporzysko jest więc szersze od szyjki łączącej je z osadą. Ostrze topora zadaje ciosy tnące, obuch - miażdżące. Topory mogły być jednoręczne i wtedy są używane wraz z tarczą bądź mogą być dwuręczne. Te ostatnie czasami występują jako topory podwójne, wyposażone w drugie toporzysko w miejscu obucha. Odmianą topora jest siekiera, różniąca się od niego brakiem brody w toporzysku, a więc również długością ostrza. Odmianą topora jest również czekan (czakan) - broń w postaci toporka (siekierki) lub młotka z zagiętym kolcem, osadzonego na krótkim bądź długim trzonie. Nadziak - ma postać młota osadzonego na drzewcu, z jednej strony tępego, z drugiej zakończonego ostrym kolcem lub grotem do kłucia. Nadziak przeznaczony jest do rozbijania zbroi i hełmu przeciwnika. Podobny konstrukcyjnie do nadziaka są obuch i obuszek. Cep stanowi broń której wyróżnikiem jest ruchome lub elastyczne połączenie głowicy z trzonkiem i uchwytem. W cepie klasycznym głowica ma taki sam kształt jak trzonek, może się różnić jedynie długością. Broń ta wykorzystywana jest w zasadzie przez chłopów. W działaniach wojennych wykorzystuję się cepy bojowe, których głowice o różnorodnych kształtach umożliwiały zadawanie ciosów miażdżących oraz ran ciętych i szarpanych. Przykładem cepa bojowego jest korbacz (kiścień) - broń składająca się z drewnianego trzonka, do którego rzemieniem lub łańcuchem przymocowana była żelazna kula z kolcami. Buława - broń składająca się z krótkiego trzonka i ciężkiej głowicy kształtu kulistego lub gruszkowego. Od Wojny o Brodę buława traci znaczenie bojowe i staje się oznaką wyższych godności wojskowych. W przypadku głowicy mającej postać rozszczepionych piór (zwykle 6 lub 8) rozchodzących się promieniowo od drzewca, szerszych u góry i zwężających się ku dołowi mamy do czynienia z buzdyganem. Podobnie jak buława buzdygan stanowi oznakę władzy. Maczuga jest najstarszym, obok pałki rodzajem broni obuchowej. Maczuga ma zmienny przekrój, rozszerza się wraz z odległością od trzonka, w pałce przekrój jest stały. Cechą wyróżniającą te typy broni jest wykonanie obucha i trzonka z jednego kawałka odpowiednio ukształtowanego materiału (głównie drewna). Dla zwiększenia efektywności zarówno maczugi jaki i pałki wzmacniano w części obuchowej elementami metalowymi lub kamiennymi. Najbardziej zaawansowanym typem maczugi jest wekiera wyposażona w żelazne okucia w postaci wystających zębów.
Inne rodzaje broni obuchowej to morgensten, oścień.

Broń sieczna (kłująca)
Symbolem broni rycerstwa jest miecz. Miecz jest bronią o obosiecznej głowni i prostej, otwartej rękojeści oraz krzyżowym jelcu. Miecze są używane zarówno przez piechotę jak i przez jazdę. Istniały także miecze mające wyłącznie znaczenia symboliczne. Początkowo miecze miały szeroką, krótką głownię i często nie posiadały jelca. Jednak później rękojeść i głownia znacznie się wydłużają. Wraz z rozpowszechnianiem się zbroi płytowych długość głowni zwiększa się i nabiera ona charakteru kłującego. Miecze dzielą się na jednoręczne oraz miecze dwuręczne i półtoraręczne. Późną odmianę miecza stanowi koncerz, charakteryzujący się długą i wąską głownią, przeznaczony zasadniczo do wykonywania pchnięć. Miecze jednoręczne nosi się u pasa. Miecze dwuręczne natomiast na ramieniu lub na plecach i nie używa się do ich przechowywania pochew. Szabla pojawia się w śródziemiu pod wpływem kontaktów ze Wschodem, gdzie była używana od pradawnych czasów. Szabla jest bronią jednosieczną o wąskiej, mniej lub bardziej wygiętej głowni (czasami tylko na sztychu, przy prostej zastawie). Początkowo szable posiadały rękojeści otwarte, później pojawiają się rękojeści półotwarte i zamknięte. Rozpowszechnienie szabli następuje wraz z pojawieniem się jazdy lekkiej, choć szable były używane również przez piechotę. Najsłynniejszymi szablami są damascenki (damaszki) o jednosiecznej, zakrzywionej głowni. Klingi tych szabel były bardzo ostre, giętkie i odporne na korozje, zaś na powierzchni mają charakterystyczny ornament. Wykonywane są jako odkuwki splecionych prętów stali o różnej zawartości węgla, ornament wykonywano wklepując w wytrawione rysy brązowe, srebrne lub złote druciki. Z końcem epoki szabla wraz z rapierem który jest bronią o głowni długiej, prostej, obosiecznej (czasami trójgraniastej) staję się jedną z najpopularniejszych broni. Sztylet (puginał, tulich) jest to krótka broń sieczna, czasami kłująca, jedna z najstarszych broni tego typu. Klasyczny sztylet stanowi miniaturę miecza, posiada prostą, obosieczną głownię, jelec i prostą głowicę. Wygląd sztyletu zmieniał się znacznie na przestrzeni dziejów, istniały także jego różne odmiany. Sztylety wykonywane były w zasadzie w całości z żelaza, chociaż trafiały się trzony wykonane z innego materiału. Głownia może być płaska w przekroju (generalnie przeznaczona do zadawania cięć) lub graniasta (w sztyletach służących do zadawania ciosów kłujących). Głownie od rękojeści oddziela niewielki jelec. W niektórych sztyletach rolę jelca spełnia kolista tarcza. Często tarcza taka znajdowała się również na końcu rękojeści, dzięki czemu dłoń zaciśnięta na rękojeści miała pewne oparcie ( tzw. sztylety tarczowe, popularne wśród gnomów.). Podobne rozwiązanie rękojeści spotykane jest w basilardzie (baselardzie), gdzie następuje rozszerzenie trzonu rękojeści na obu końcach. W puginałach fallicznych (nerkowych), rolę jelca spełniają kuliste występy u nasady rękojeści. Sztylety noszone są przy pasie, w pochwie po prawej stronie. Używane są podczas wojny jako broń służąca do zadania ostatecznego ciosu (np. mizerykordia jako puginał o cienkiej, ostrej głowni i służy do przebicia pancerza lub zadania ciosu między płytami pancerza powalonego przeciwnika) bądź jako broń samodzielna (np. popularna na zachodzie daga (deka) o szerokiej, zwężającej się klindze długości ok. 50 cm i klasycznym układzie rękojeści i jelca, używana początkowo przez piechotę, a następnie również przez jazdę do rozdzierania kolczugi na przeciwniku). Sztylety używane na Wschodzie (np. handżar) posiadają wyraźnie zakrzywioną głownię i dużą, wklęsłą i często bogato zdobiną rękojeść. Również ostrza tych sztyletów często mają bogatą ornamentykę. Wojownicy Wschodu najczęściej noszą sztylety za pasem.
Noże stanowią najprostszy i najtańszy rodzaj broni siecznej. Najpopularniejszym i najprostszym typem noża przeznaczonym do walki jest kordelas. Składa się z prostej lub lekko wygiętej, jednosiecznej głowni ze skośnie ściętym sztychem i prostej rękojeści oraz długiego i prostego jelca. Nóż posiadający bogate zdobienia na rękojeści a często również na głowni nazywa się kordem.

Broń drzewcowa
Oszczep jest najstarszą bronią drzewcową, znaną już od pradawnych czasów. Oszczep składa się z drzewca długości 2-3 m zakończonego grotem. Zasadniczo oszczep stanowi broń myśliwską. Jako broń bojowa używany jest zarówno w walce wręcz jak i do rzucania.
Włócznia (rohatyna) - jest to broń drzewcowa długości ok. 2,5 m, zakończona ostrym grotem. Odmianą włóczni używaną na Wschodzie jest krótszy dziryt (długości do 1 m), używany również w śródziemiu jako broń ćwiczebna i sporadycznie do walki. Dziryt wykorzystywany jest częściej do rzucania niż do walki wręcz, dlatego czasami zaopatrywuje się go w lotki. Lżejszą odmianą włóczni, przeznaczoną do walki wręcz (kłucia) jest dzida. W uzbrojeniu piechoty pojawia się również pika. Pika składa się z bardzo długiego drzewca (dochodzącego do 5 m) i małego, ostrego grotu. Podczas ataku piką posługuję się podobnie jak włócznią, podczas obrony tylec piki wbija się w ziemię a grot kieruje się w stronę nacierającego nieprzyjaciela. Oprócz grotów bronie drzewcowe są wyposażone również w ostrza. Przykład takiej broni stanowi berdysz, w którym na długim i grubym drzewcu osadzony jest wielki, szeroki topór. Berdysz był szeroko stosowany przez dizkie, barbarzyńskie plemiona. Innym rodzajem broni drzewcowej z ostrzem stanowi bojowa odmiana kosy czyli glewia, Posiada ona żeleziec w postaci szerokiego, jednosiecznego noża, na którego tylcu z czasem dodaję się kolce, osadzony na drzewcu o długości ponad 2 m.
Bronią przeznaczoną do zadawania pchnięć i cięć jest partyzana. Posiada ona obosieczny grot zaopatrzony u nasady w boczne rozgałęzienia w kształcie skrzydeł.
Najbardziej wszechstronnym rodzajem broni drzewcowej jest halabarda. Na drzewcu długości 2,5 m umieszczony jest żeleziec, składający się z kilku połączonych ze sobą elementów: siekiery do rąbania, grotu do kłucia i haka do ściągania przeciwnika z konia. Halabarda rozpowszechniła się w jako broń piechoty, później jako broń straży pałacowych i miejskich. Odmianę halabardy o dużym i płaskim żeleźcu przypominającym ostrze kosy osadzone na sztorc, z dodanymi hakami i kolcami stanowi gizarma

ZuUuy Guy with axe

Samuel Vimes

nooo, ładnie, ładnie proszę Kolegi :D prawie wszytko już wiadomo :)