Siedziba Loży Szyderców

Nimlin

Do zapłacenia - zgłosić się po kasę

Ludzie,

.Podobno przebudzili się kiedy na niebie po raz pierwszy pojawiło się słońce ! Został im ofiarowany przywilej śmiertelności w odróżnieniu od wiecznego życia, które jest losem elfów. Ludzie posiadają nieśmiertelne dusze, dzięki czemu kształtują swoje przeznaczenie w stopniu nie znanym innym ludom. Przez Elfów nazywani byli chorowitymi lub przechodnimi ! Są rodem bohaterów, żeglarzy i jeźdźców. Do Nanver przybyli stosunkowo późno, lecz szybko sprzymierzyli się z innymi Wolnymi Ludami i stali się wyjątkowymi przyjaciółmi Pierworodnych, których miejsce kiedyś mieli zająć.
Kroniki Elfów odnotowują pojawienie się ludzi w drugiej połowie Pierwszej Ery, kiedy dotarli oni do świętych lasów Elfów , choć z pewnością wiadomo, że wiele plemion zamieszkiwało szerokie ziemie wschodnie na długie lata, zanim niektóre z nich podjęły trudną próbę przejścia przez Góry do kraju elfów. W żadnych kronikach nie ma mowy o początkach tej rasy. W rzeczywistości nie jest wcale pewne, czy ludzie pochodzą ze środowiska wschodnich krajów. Było bowiem wiele plemion ludzkich osiadłych na ziemiach południowych, a niejedno z nich mogło przenieść się tam z jakiegoś odległego miejsca na dalszym południu.
Na pewno powiedzieć można, że przed upływem Pierwszej Ery trzy klany, czy też Rody w końcowym etapie długiej wędrówki na zachód i przybyły do świętych lasów gdzie spotkały elfy. Ludzie pomimo braku szczególnych zdolności i przystosowań do konkretnych zwodów szybko nauczyli się rzemiosła, górnictwa, magii i walki ! W każdej dziedzinie człowiek ma swój wkład .Możemy wyróżnić kilka plemion pierwotnych. Najwcześniejsi Ojcowie Ludzi znani byli elfom jako Edainowie. Ich kontakt na istotnym etapie ich rozwoju był opatrznościowy i zadecydował o wyniesieniu ich wśród innych ludzkich plemion. Wskutek tego ich bezpośredni następcy, Dunedainowie, zaczęli nazywać siebie ludźmi Wysokiego Rodu w odróżnieniu od innych ludzi, których dzielili na ludzi Średniego Rodu i Dzikich Ludzi.
Ludzi Średniego Rodu łączyło z ludźmi Wysokiego Rodu pochodzenie i najwcześniejsza historia, lecz zabrakło w ich rozwoju pomocy ze strony elfów oraz pomyślnych okoliczności zewnętrznych. Przodkami ludzi Średniego Rodu byli ci z Edainów, oraz ludy blisko z nimi spokrewnione, którzy nie przenieśli się w okolice Świentych lasów i Nanver na końcu Pierwszej Ery, lecz pozostali na wschodzie , gdzie ich kultura rozwijała się dużo wolniej. Pod koniec Drugiej Ery ich potomkowie byli o wiele liczniejsi niż ci Dunedainowie, którzy powrócili wówczas w okolice Nanver. Pokrewieństwo było jednak widoczne, gdyż ludzie Średniego Rodu, którzy przeważnie należeli do ludzi z Północy, jak Rohirimowie czy ludzie z Dali, w potrzebie potrafili zachować się z wielką szlachetnością, a jeśli nawet ich kultura była niższa niż ludzi Wysokiego Rodu, w ich kronikach nie ma śladu czynów, których musieliby się wstydzić.
Porównując losy tych dwóch pierwszych grup ludzi, nie sposób nie znaleźć podobieństw z Wysokimi i Średnimi elfami - Noldorami i Sindarami, także rozdzielonymi na wczesnym etapie historii, a później znów połączonymi w smutnych, choć podniosłych okolicznościach. Obie „wysokie” grupy zostały wcześnie wybrane i wyniesione ponad miarę właściwą pokrewnym ludziom. Wielu z nich zbuntowało się przeciw wyższej władzy i zostało na skutek tego wygnanych na zachód. W obu przypadkach „średnie” plemiona, które z własnej woli zostały na ziemiach śmiertelnych, wzbogaciły się bardzo przez kontakt z powracającymi Wygnańcami, a pokrewne im „rody wyższe” zmuszone zostały do pewnych ograniczeń, aby zmniejszyć różnicę pomiędzy obiema grupami.
Podobieństwo w podziałach ludzi i elfów polega na wyróżnieniu trzeciej grupy obejmującej ludy o tym samym pierwotnym pochodzeniu co dwie wyższe grupy. Grupa ta jednak została wcześnie od nich odcięta i w rezultacie szła całkowicie odmienna ścieżką rozwoju. W porównaniu ze szlachetnymi przedstawicielami swoich rodów zarówno Elfy Leśne, jak i Dzicy Ludzie byli prości i prymitywni.
Plemiona ludzkie zwane w tradycji Dunedainów „dzikimi” niewiele miały wspólnego z Edainami z Pierwszej Ery, a ich późniejsze dzieje ukazują tę zasadniczą różnicę. W skład tej grupy wchodzili Easterlingowie, Haradrimowie, ludzie z Gór (ich potomkowie, ludzie z Dunlandu), Variagowie z Khandu i najdziksi z nich, Wosowie lub Pukele z Druwaith Iaur (o wiele później) z lasu Druadan.
Jak wskazują dostępne źródła, pierwszymi Dzikimi Ludźmi, którzy przywędrowali na ziemie zachodnie, byli pokojowo usposobieni tubylcy - myśliwi, znani później jako Pukele. Podczas Dawnych Dni osiedlili się oni na terenach wokół zachodnich dolin Gór , szczególnie zaś na ziemiach na południe od rzeki Iseny . Jednakże we wczesnych latach Drugiej Ery inne plemię ludzkie, o wiele lepiej zorganizowane i nie tak pokojowo nastawione, podążyło za myśliwymi do górskich dolin i wypędziło ich z dawnych siedzib. Pukele szukali schronienia w południowych lasach, szczególnie w lesie Druadan, podczas gdy zaborcy zajęli żyzne wyżyny i doliny gór.
Znaczące jest to, że w ich przedziwnych i nieszczęśliwych kolejach losu widać znamiona tego samego przeznaczenia, które kierowało dziejami najszlachetniejszych spośród ludzi Wysokiego Rodu . Mimo ogromnych różnic oba ludy pragnęły władzy, ale nie towarzyszył temu rozwój duchowy. Ambicja wiodła ich do celów, którym nie potrafili sprostać, a rezultatem tego było ostateczne zniszczenie. Tak więc, choć różnice kulturowe między ludzkimi plemionami były i są ogromne, w ostateczności równoważy je dar wolnej woli dany wszystkim Wolnym Ludom oraz dar śmiertelnej duszy i śmierci - Przywileju Człowieka. Ostateczny los człowieka zależy przede wszystkim od zgody pomiędzy wszystkimi rodami ludzkimi i od mądrego używania władzy przez człowieka w swoich królestwach. Najciekawsze plemiona ludzkie to:
• Wosowie
Ci dzicy ludzie żyli w starym lesie Druadan, w Anorien u stóp Gór. Znali się na leśnym życiu lepiej niż ktokolwiek inny. Przetrwali wiele wieków, nadzy jak zwierzęta, niewidoczni pośród drzew, nie szukali towarzystwa innych ludzi. Mieli krótkie nogi, mocne ramiona, krępe tułowie i ogorzałą skórę. Byli to Wosowie, których Gondorczycy nazywali Dzikimi Ludźmi z lasu Druadan i byli przekonani, że są oni potomkami jeszcze starszych Pukelów. Pod koniec Trzeciej Ery Druadan był nawiedzany przez orków, wilki i inne plugastwa. Choć Wosom udawało się na czas jakiś przepędzać owe niegodziwe stworzenia zatrutymi strzałami z łuków i dmuchaw, zawsze jednak powracały .

• Pukele
Tak nazywano starożytne, kamienne posągi wykute przez lud o tej samej nazwie, które znajdowały się na każdym zakręcie wijącej się, urwistej drogi wspinającej się wysoko w górę. Postacie te zostały wyrzeźbione przez tajemniczych budowniczych warowni wzniesionej co najmniej jedną erę przed przybyciem innych plemion ze wschodu . Nie ma pewności, kim byli owi budowniczowie, choć te żałosne człekopodobne postacie o wielkich brzuchach przypominały Dzikich Ludzi z lasu Druadan leżącego poza granicami Naver. Jaki był ich związek z kamieniarzami z Gór , nigdy się nie dowiemy.

.
• Beorningowie
Ciemnowłosi, ciemnobrodzi, odziani w zgrzebne wełniane okrycia. Bronią ich był topór, siłą zaś ich mięśnie, a choć szorstcy nieco, odznaczali się prawością. Nazwę swą zawdzięczali groźnemu wojownikowi imieniem Beorn, który był obdarzony niezwykłą siłą i zdolnością przybierania różnych postaci. Mocą zaklęcia mógł przeobrazić się w ogromnego niedźwiedzia. Ze strachu przed tym niedźwiedziem - człowiekiem orkowie i wargowie z Gór trzymali się od niego z daleka. Jakim sposobem Beorn posiadał sztukę zmiany postaci, nie wiadomo, był jednak spokrewniony z Edainami z Pierwszej Ery, a Quenta Silmarillion wspomina, iż niektórzy członkowie tego szczepu potrafili przybierać różne postaci. Najbardziej znanym z nich był Beren, który tak jak Beorn przez długi czas wiódł samotny żywot w lesie i nie jadał mięsa. Tak Beornowi, jak i Berenowi w jego wojnie z orkami i wilkami służyły pomocą bestie i ptaki. Opowieść o Wyprawie po Silmaril mówi, jak to Beren przejął sztukę zmiany wyglądu od Eldarów, ukazując się najpierw w postaci orka, potem zaś przybierając kształt ogromnego wilka. Być może Beorn i jego ludzie odziedziczyli tę magiczną siłę, a może sztukę tę posiadł Beorn, kiedy przez długi czas dzielił swe życie z niedźwiedziami. Jakkolwiek by to było, powiadają, że umiejętność ta przekazywana była potomkom Beorna przez wiele pokoleń. Dzięki ogromnej sile Beorningów i ich zaciekłości w walce legenda tych wojowników w niedźwiedzich skórach długo żyła w pamięci ludzi.

Ludzie mieszkają w dość dużych skupiskach budują swoje miasta na wzgórzach lub na wyspach w celu lepszej obrony przed nie przyjaciółmi ! Miasto ludzi zazwyczaj jest otoczone palisadą poprzedzającą mur .Do miasta można tylko dostać się przez główną bramę .Domy są budowane z drewna i kamienia mają kilka pomieszczeń .Ludzie łączą się w grupy kierowane przez radę starszych lub przez jednego władcę .Społeczność ludzka jest ukształtowana hierarchicznie.
Osiągają oni przeciętnie wzrost od 160cm do 190cm .Budowa ich ciała jest raczej smukła jednak silne mięśnie zapewniają im dość dużą szybkość i sile mają oni rozwinięte zdolności manualne, które zapewniają im zręczność w czasie walki . Kultura ludzka kładzie duży nacisk na wygląd zewnętrzny czego skutkiem jest noszenie wystawnych strojów różnorodnych naszyjników, sygnetów, itp. ozdób .Ich zamiłowanie do złota , diamentów i innych drogich kamieni często prowadzi ich do zguby .
Charaktery ludzi są bardzo zróżnicowane spora część populacji zajmuje się rolnictwem lub rzemiosłem i nie uczestniczy w żadnych walkach . Istnieją jednak ludzie o nie odpartej chęci ,do walki poszukujący ciągle nowych przygód . Człowiek jest najdziwniejszym ze stworzeń stąpających po tej ziemi i pomimo ogromnej wiedzy o nim nadal nas zaskakuje . Potężni wojownicy z zamierzchłych czasów , nosili na głowach wysokie, zwieńczone koroną hełmy ze srebra i mithrilu, przyozdobione szerokimi, białymi skrzydłami morskich ptaków. Szaty ich i kolczugi były czarne, zbroje i oręż mieniły się srebrem, a na czarnych opończach widniało godło klanu lub rodu !